Γεωργία Καλοδίκη

Συνθέτις

Σπουδή για ηλεκτρονικά (2010)

Διάρκεια: 5'40''

Το έργο "Σπουδή για ηλεκτρονικά" είναι το πρώτο μέρος από μια σειρά σπουδών με κίνητρο και γενεσιουργό ηχητική πηγή την κιθάρα. Το προ-ηχογραφημένο υλικό από το όργανο αποτελεί την πρώτη ύλη για μια διαδικασία μεταμόρφωσης των αρχικών ιδεών σε νέες απρόβλεπτες μορφές.

Ανάλυση

Γίνεται χρήση πολλών τεχνικών επεξεργασίας ήχου με προγράμματα όπως το Nuendo το Wavelab και το Max MSP. Στο έργο λαμβάνει χώρα μια προσπάθεια δημιουργίας ενός ηχητικού ‘συνεχούς' όπου τα σχήματα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο οριοθετώντας άλλοτε σχετικά και άλλοτε απολύτως τον μουσικό ακουστικό χώρο. Στο έργο γίνεται χρήση διαφόρων τεχνικών ηλεκτρονικής μουσικής σύνθεσης (granular synthesis, FM synthesis, subtractive synthesis).
Το προηχογραφημένο υλικό από την κιθάρα συγκροτείται από μια μεγάλη γκάμα ηχοχρώματων, από απλούς ήχους, τρίλιες και pizzicati έως την παραγωγή θορύβου με τρίψιμο και χτύπημα του ξύλου και των χορδών. Αυτό το υλικό αποτελεί τον πρωτογενή πυρήνα και την αφετηρία μιας σειράς διαδικασιών επεξεργασίας του πρώτου αυτού υλικού μέσω των τεχνικών σύνθεσης που αναφέρονται παραπάνω. Το έργο αποτελείται από πέντε ενότητες η οποίες αλληλοπεριχωρούνται κατά τέτοιο τρόπο ώστε το υλικό προς επεξεργασία να διαρρέει από την μία κατάσταση στην άλλη δημιουργώντας ένα ηχητικό αρμονικό συνεχές ποικίλων αρμονικών και θορύβου.
Η 1η ενότητα χτίζεται πάνω στην ιδέα της ηχητικής επεξεργασίας του pizzicato του οποίου το ηχόχρωμα μεταλλάσσεται διαρκώς και αποκτά ποικίλα χρώματα και ηχητικές παραλλαγές.
Στο 1.19'' λαμβάνει χώρα η πρώτη ολοκληρωτική μετάλλαξη του έργου όσον αφορά την εξέλιξη των διαδικασιών. Εδώ γίνεται χρήση απότομων ηχητικών συμβάντων που οδηγούν σε μια σταδιακή και παροδική εκτόνωση.
Στην πραγματικότητα αυτή η 2η ενότητα αποτελεί μια μεταβατική φάση που οδηγεί στην 3η ενότητα η οποία ξεκινά στο 1.59'' και αποτελείται απο την δομική και ηχοχρωματική επεξεργασία της ιδέας του tremolo.
Στο 2.30'' ξεκινά η 4η ενότητα και ο ήχος αποκτά έντονα κρουστό χαρακτήρα και το έργο εξελίσσεται αρκετά επιθετικά με crescendi που οδηγούν σε δυνατές ατάκες. Στην 5η ενότητα και τελευταία ενότητα του έργου το υλικό που έχει ως τώρα εκτεθεί ανασυντίθεται σε ένα ηχητικό αμάλγαμα το οποίο συγκροτεί ένα πλατύ ηχητικό πεδίο που κορυφώνει σταδιακά την δράση του και οδηγεί το έργο στο τέλος του.